| بعٮر عمد ٮرونها ثم استوے علے العرش وسحر السمس وا | 1 |
| لٯمر كل ٮحرے لاحل مسمے ٮدبر الامر ٮڡصل الاٮت | 2 |
| لعلكم ٮلٯا رٮكم ٮوٯٮوں ٢ وهو الدے مد الارص | 3 |
| وحعل ڡٮها روسے وانهرا ومں كل الثمرت حعل ڡٮها | 4 |
| روحٮں اثنٮں ٮغشے الٮل النهار اں ڡے دلک لاٮت | 5 |
| لٯوم ٮٮڡكروں ٣ وڡے الارص ٯطع متحورت وحنا | 6 |
| ت مں اعنب وررع ونخٮل صٮوں وغٮر صٮوں ٮسٯے | 7 |
| بما وحد وٮڡصل ٮعصها علے ٮعص ڡے الاكل اں ڡے | 8 |
| دلک لاٮت لٯوم ٮعٯلوں ٤ واں تعحب ڡعحب ٯولهم | 9 |
| ادا كنا تربا انا لڡے حلٯ حدٮد اولٮک الدٮں كڡرو | 10 |
| ا بربهم واولٮک الاغلل ڡے اعنٯهم واولٮک اصحٮ | 11 |
| النار هم ڡٮها حلدوں ٥ وٮستعحلوٮک ٮالسٮٮه ٯٮل ا | 12 |
| لحسنه وٯد حلت مں ٯبلهم المثلت واں ربک لدوا | 13 |
| مغڡره للناس علے طلمهم واں رٮک لشدٮد العٯاٮ ٦ | 14 |
| وٮٯول الدٮں كڡروا لولا انزل علٮه اٮه مں ربه انما ا | 15 |
| نت مندر ولكل ٯوم هاد ٧ الله ٮعلم ما ٮحمل كل اٮٮے | 16 |
| وما ٮعٮص الارحم وما ٮرداد وكل شے عٮده ٮمٯدا | 17 |
| ٨ علم العٮٮ والسهده الكٮٮر المٮعال ٩ سوا مٮكم | 18 |
| مں اسر الٯول ومں حهر به ومں هو مستخڡ ٮالٮل وسرٮ | 19 |
| ٮالٮهر ١٠ له معٯبت مں بٮں ٮدٮه ومں حلڡه ٮحڡطونه مں ا | 20 |
| مر الله اں الله لا ٮغٮر ما ٮٯوم حتے ٮغٮروا ما بانڡسهم | 21 |
| واذا اراد الله ٮٯوم سوا ڡلا مرد له وما لهم مں | 22 |
| دونه مں وال ١١ هو الدے ٮرٮكم الٮرٯ حوڡا وطمعا | 23 |
| وٮٮسے السحاب الثٯال ١٢ وٮسٮح الرعد ٮحمده والمل ٮكه | 24 |
Bereits Gotthelf Bergsträßer hielt den Londoner Kodex auf Grund seines Umfanges für den bedeutendsten Repräsentanten des im ḥiğāzī-Schriftstil (Geschichte des Qorāns, Bd. 3, S. 256-257). Nach der Typologie von François Déroche ist der Kodex im Schriftstil ḥiğāzī II verfasst, vgl. The Abbasid Tradition, S. 28 und Catalogue, S. 35. Charakteristisch für diesen Schriftstil sind die langen, nach rechts geneigten Hasten (Oberlängen) der Buchstaben lām, ʾalif, ṭāʾ, ẓāʾ u.a. und das abrupte Ende des Alif auf der Grundlinie, das in anderen Typen des ḥiǧāzī-Stils (z.B. Arabe 328a) am Fuße des Buchstabens einen kleinen Strich nach rechts aufweist. Die archaische Orthographie unterstützt die frühe Datierung der Handschrift: Bei einer Untersuchung des ersten Blattes durch Sergio Noja Noseda ergaben sich 16 orthographische Differenzen zur Kairiner Standardausgabe, die ausnahmslos in der Differenz des fehlenden Alifs zur Schreibung von /ā/ bestehen, wie Noja in einer tabellarischen Gegenüberstellung nachweist (vgl. Déroche und Noja, Sources, S. XXIV). Charles Rieu beschrieb die Handschrift im Katalog der Handschriften der British Library wie folgt: "The character is thick, bold, and very unlike the stiff and conventional Kufi of most early Corans, being written with a free hand, and, as it were, currente calamo. The diacritical marks are very sparely used; they have the shape of short horizontal lines, which for ت and ث are placed vertically, one above the other, and for ش in one horizontal row. Two vertical rows of three such lines in close juxtaposition are used to divide the verses. The 'hastae' are tall as to reach, and even to cross the upper line. The have, for the most part, a slight leaning to the right. The final م and ج have no downward stroke, while ق, which never appears dotted, is distinguished, when final, by a long hook-like appendage. The final ي is turned backwards, and frequently lengthened into a straight sweeped, underlining the preceding words. A notable feature of the spelling is the systematic absence of the Alif of prolongation. We find, for instance, الاموت for الاموات, sقل for قال, dنديناه for ناديناه, etc. There is no trace of vowel-points, or of any orthographical sign." (Charles Rieu, Supplement To The Catalogue Of The British Library, London 1894, S. 37-38).
