| ٯلوا احٮتنا لتلڡتنا عما وحدنا علٮه ابانا وٮك و | 1 |
| ں لكما الكٮرٮا ڡے الارص وما نحں لكما ٮمو | 2 |
| منٮں ٧٨ وٯل ڡرعوں اٮتونے ٮكل سحر علٮم ٧٩ ڡلما حا | 3 |
| السحره ٯل لهم موسے الٯوا ما انتم ملٯوں ٨٠ ڡلما ا | 4 |
| لٯوا ٯل موسے ما حٮتم به السحر اں الله سٮٮطله | 5 |
| اں الله لا ٮصلح عمل المڡسدٮں ٨١ وٮحٯ الله الحٯ | 6 |
| ٮكلمته ولو كره المحرموں ٨٢ ڡما امں لموسے ا | 7 |
| لا ذرٮه مں ٯومه علے خوڡ مں ڡرعوں وملاٮهم | 8 |
| اں ٮڡتنهم واں ڡرعوں لعل ڡے الارص وانه لمں ا | 9 |
| لمسرڡٮں ٨٣ وٯل موسے ٮٯوم اں كنتم امنٮم ٮالله ڡعلٮه | 10 |
| توكلوا اں كنتم مسلمٮں ٨٤ ڡٯلوا علے الله نو | 11 |
| كلنا ربنا لا تحعلنا ڡتنه للٯوم الطلمٮں ٨٥ ونحنا ٮر | 12 |
| حمتک مں الٯوم الكڡرٮں ٨٦ واوحٮنا الے موسے و | 13 |
| اخٮه اں تبوا لٯومكما ٮمصر بٮوتا واحعلوا ٮٮو | 14 |
| تكم ٯبله واٯٮموا الصلوه وبشر المومنٮں ٨٧ وٯل | 15 |
| موسے ربنا انک اتٮت ڡرعوں وملاه رٮنه وا | 16 |
| مولا ڡے الحٮوه الدنٮا ربنا لٮصلوا عں سبٮلک ربنا | 17 |
| اطمس علے امولهم واشدد علے ٯلوبهم ڡلا ٮومٮو | 18 |
| ا حتے ٮروا العداب الالٮم ٨٨ ٯل ٯد احٮبت دعو | 19 |
| تكما ڡاستٯٮما ولا تتبعں سبٮل الذٮں لا ٮعلموں ٨٩ وحورنا | 20 |
| ٮٮٮے اسرٮل الٮحر ڡاتبعهم ڡرعوں وحنوده بعٮا وعد | 21 |
| وا حتے اذا ادركه الغرٯ ٯل امنت انه لا اله الا | 22 |
| الدے امنت به بنوا اسرٮل وانا۠ مں المسلمٮں ٩٠ الں وٯد | 23 |
| عصٮت ٯٮل وكنت مں المڡسدٮں ٩١ ڡالٮوم ٮٮحٮک | 24 |
Bereits Gotthelf Bergsträßer hielt den Londoner Kodex auf Grund seines Umfanges für den bedeutendsten Repräsentanten des im ḥiğāzī-Schriftstil (Geschichte des Qorāns, Bd. 3, S. 256-257). Nach der Typologie von François Déroche ist der Kodex im Schriftstil ḥiğāzī II verfasst, vgl. The Abbasid Tradition, S. 28 und Catalogue, S. 35. Charakteristisch für diesen Schriftstil sind die langen, nach rechts geneigten Hasten (Oberlängen) der Buchstaben lām, ʾalif, ṭāʾ, ẓāʾ u.a. und das abrupte Ende des Alif auf der Grundlinie, das in anderen Typen des ḥiǧāzī-Stils (z.B. Arabe 328a) am Fuße des Buchstabens einen kleinen Strich nach rechts aufweist. Die archaische Orthographie unterstützt die frühe Datierung der Handschrift: Bei einer Untersuchung des ersten Blattes durch Sergio Noja Noseda ergaben sich 16 orthographische Differenzen zur Kairiner Standardausgabe, die ausnahmslos in der Differenz des fehlenden Alifs zur Schreibung von /ā/ bestehen, wie Noja in einer tabellarischen Gegenüberstellung nachweist (vgl. Déroche und Noja, Sources, S. XXIV). Charles Rieu beschrieb die Handschrift im Katalog der Handschriften der British Library wie folgt: "The character is thick, bold, and very unlike the stiff and conventional Kufi of most early Corans, being written with a free hand, and, as it were, currente calamo. The diacritical marks are very sparely used; they have the shape of short horizontal lines, which for ت and ث are placed vertically, one above the other, and for ش in one horizontal row. Two vertical rows of three such lines in close juxtaposition are used to divide the verses. The 'hastae' are tall as to reach, and even to cross the upper line. The have, for the most part, a slight leaning to the right. The final م and ج have no downward stroke, while ق, which never appears dotted, is distinguished, when final, by a long hook-like appendage. The final ي is turned backwards, and frequently lengthened into a straight sweeped, underlining the preceding words. A notable feature of the spelling is the systematic absence of the Alif of prolongation. We find, for instance, الاموت for الاموات, sقل for قال, dنديناه for ناديناه, etc. There is no trace of vowel-points, or of any orthographical sign." (Charles Rieu, Supplement To The Catalogue Of The British Library, London 1894, S. 37-38).
